تاریخچه پرورش ماهی خاویاری در کشور
پرورش ماهی خاویاری برخلاف تکثیر انبوه آن ها از سال ۱۳۵۰ از سابقه کوتاهی در کشور برخوردار است. تا قبل از سال ۱۳۶۹ برنامه ای برای تولید گوشت ماهیان خاویاری در محیط های پرورشی وجود نداشت و اهم فعالیت های پرورش ماهیان خاویاری در صنعت شیلات کشور منحصر به تولید بچه ماهیان انگشت قد در اندازه های ۲ تا ۳ گرمی و رهاسازی آنها به دریای خزر جهت حفظ و بازسازی ذخایر بود (آذری تاکامی، ۱۳۵۳).
برای مدت زمان طولانی گونه فیل ماهی به عنوان گزینه مناسب برای معرفی به صنعت آبزی پروری مورد توجه محققین شیلاتی بوده است. ماهیان خاویاری علاوه بر رشد سریع در آب شیرین و برتری رشد در آب لب شور دریای خزر، توانایی سازش با شرایط نامساعد زیستی و تحمل دامنه وسیع دمایی، دامنه محدوده وسیع رژیم غذایی و برخی از خصوصیات مورفولوژیک (در صد گوشت بیشتر) و سایر صفات بیولوژیک به عنوان گونه پرورشی اقتصادی در تولید گوشت معرفی شد.
اقدامات اجرایی و بررسی های تحقیقاتی با هدف تولید گوشت با پرورش آن در حوضچه های فایبرگلاس در سال ۱۳۶۹ آغاز شد (یوسف پور، ۱۳۷۰). شادروان دکتر حسین یوسف پور پیر بازاری در مجتمع تکثیر و پرورش ماهی شهید دکتر بهشتی با استفاده از بچه ماهیان حاصل از تکثیر مصنوعی، اقدام به پرورش گونه های فیل ماهی، تاسماهی ایرانی و چالیاش کرد.
پس از حدود یک سال پرورش در مخازن فایبرگلاس در اردیبهشت ماه سال ۱۳۷۰ بچه ماهیان گونه فیل ماهی به تعداد ۷۳۸ عدد به وزن متوسط ۶۷۰ گرم با حداکثر وزن ۱۲۰۰ گرم رسیدند .
